Γκαρέτ, Ζουάου Μπαπτίστα ντα Σίλβα Λεϊτάου ντε Αλμέιντα

(Joao Baptista da Silva Leitao de Almeida Garrett, Οπόρτο 1799 – Λισαβόνα 1854).Πορτογάλος ποιητής, πεζογράφος και θεατρικός συγγραφέας. Θεωρείται ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του πορτογαλικού ρομαντισμού στη λυρική ποίηση και στο θέατρο. Ένθερμος φιλελεύθερος, έλαβε μέρος στις επαναστατικές εξεγέρσεις του 1820 και αναγκάστηκε να παραμείνει εξόριστος από το 1823 έως το 1826 στην Αγγλία και στη Γαλλία. Από τότε δεν έπαψε ποτέ να ενδιαφέρεται για την πολιτική, γεγονός που του στοίχισε νέες εξορίες και φυλακίσεις. Υπήρξε, εξάλλου, δημοσιογράφος, βουλευτής, υπουργός και διπλωμάτης. Εμφανίστηκε ως ποιητής με συνθέσεις αρκαδικού ύφους, που τις συγκέντρωσε αργότερα στη συλλογή Lirica de Joao Minimo (1829). Προσχώρησε στην κίνηση των ρομαντικών και κυκλοφόρησε τα ποιήματα Camoes (1825) και Dona Branca (1826), την ανθολογία Romancerio e Gancioneto General (σε τρεις τόμους, 1843-51), όπου συγκέντρωσε μύθους και λαϊκά τραγούδια που είχε ερμηνεύσει ο ίδιος και άλλοι ποιητές της εποχής και τέλος ταερωτικά λυρικά ποιήματα Folhas caidas (1853). Στον θεατρικό τομέα, μετά από τις πρώτες τραγωδίες νεοκλασικού ύφους, Λουκρητία (1819), Μερόπη (1820) και Κατάο, έγραψε και παρουσίασε το Um auto de Gil Visente, που παραστάθηκε το 1838 και δημοσιεύτηκε το 1841, καθώς και το αριστούργημά του Frei Luis de Sousa (1843), από τους πιο ρωμαλέους καρπούς του ευρωπαϊκού ρομαντικού θεάτρου. Στη θεατρική του παραγωγή αξίζει επίσης να σημειωθεί το έργο Viagens na minha Terra (1843).